از صـبـح تـا نـمـاز عـشــا ایـسـتـاده‌ام            در انــتــظـار لــفــظ بـیــا ایـســتــاده‌ام
در صـحـن آیـنـه هـمـه جـا ایـسـتـاده‌ام            وقـتـی که در حـریـم شـمـا ایـسـتـاده‌ام

حس می‌کـنم که رو به خـدا ایـسـتاده‌ام
چون سـرو در مـقـام رضـا ایـسـتاده‌ام

ایران پیاله ایست که لبریز کـوثر است            این مملکت، نه میکـده آل حـیدر است
هر گوشه‌اش ز تابش نوری منوّر است            در کشوری که کشور موسی بن جعفراست

در رو بــروی آیــنــه‌هــا ایــســتــاده‌ام
چـون سـرو در مـقـام رضا ایـستـاده‌ام

دارد ز سمت عرش همه کاره می‌رسد            خـورشـید با لـطـافـت مه پاره می‌رسد
حـالا کـه چـاره دل بـیـچـاره مـی‌رسـد            از شـهـر طـوس نـغـمه نـقاره می‌رسد

سـمـت ضـریـح رو به صـدا ایستاده‌ام
چون سـرو در مـقـام رضـا ایـسـتاده‌ام

این دفـعـه هـزار و یکـم شد به ابجدت            من آمـدم به شـوق تو و رفـت و آمدت
شکـر خـدا که باز رسـیـدم به مشهدت            نـامـه بـر هــزار دلــم رو بـه گــنـبـدت

بــا الــتــمــاس هـای دعــا ایــسـتـاده‌ام
چون سـرو در مـقـام رضـا ایـسـتاده‌ام

من بودم و عـوالـم اسـرار و هیچ کس            من بـودم و تـجـلـی دلـدار و هـیچ کس
خلوت درست کرد، من ویار و هیچ کس            تعویض شد کشیک دو سه بار و هیچ کس

از خـادمـان نـگـفـت چــرا ایـسـتـاده‌ام
چون سـرو در مـقـام رضـا ایـسـتاده‌ام

هر کس غریب مانده برای تو آشناست            اصلا فقیر نیست کسی که تو را گداست
یک یا رضا برای همه دردها دواست            فیش غـذای حضرتی‌ات نسخه شفاست

بـیـمــارم و بــرای شــفــا ایـســتــاده‌ام
چون سـرو در مـقـام رضـا ایـسـتاده‌ام

از بس وجود ناب تو پُر از مناقب است            شاه معظمی به تو تعـظیم واجـب است
هر کس گدای دست تو گردید کاسب است            اینجا کـریم در پی جـیره مواجب است

من نـیــز در صـف اُمــرا ایـســتـاده‌ام
چون سـرو در مـقـام رضـا ایـسـتاده‌ام

دریـای مـهـربـانـی پُــر از تـلاطــمـی            اصـلا تـو عـلـت الـعـلـل هـر تـبـسـمی
جان جهان و جان جهـان بـانـوی قـمی            تو قـبله‌گاه هـفـتم و خـورشید هـشـتمی

پـس در مـسـیـر قـبـلـه‌نـمـا ایـسـتـاده‌ام
چون سـرو در مـقـام رضـا ایـسـتاده‌ام

یک عـمر ریزه‌خـوار تو با خـانـواده‌ام            یک عـمر بر ضـریح شما سرنـهـاده‌ام
اربـاب زاده هـسـتـی و من بـنـده زاده‌ام            تـو اخــتــیــارداری و مـن بــی‌اراده‌ام

بـی‌اخـتــیــار رو بـه شـمـا ایـسـتـاده‌ام
چون سـرو در مـقـام رضـا ایـسـتاده‌ام

هرچند در حریم تو چون من زیادهست            اذن دخـولـم از دم باب الـجـواد هـست
یک بار هم که آمده باشـم به یاد هست            یادت سلام هـر سـحـر و بامـداد هست

مـن بـه امــیـد روز جــزا ایـســتــاده‌ام
چـون سـرو در مـقـام رضـا ایـستاده‌ام

شیرین به عشق روی تو فرهاد می‌شود            با تو گوهر…دخیل گوهرشاد می‌شود
فـولاد سـخـت پـنـجـره فـولاد می‌شـود            هر کـس که شد اسـیـر تو آزاد می‌شود

زلفـم …به دست باد… رهـا ایستاده‌ام
چون سـرو در مـقـام رضـا ایـسـتاده‌ام

خـشکـم ولـی ز عـاطـفـه بـارانی تـوأم            تو خـواسـتی که گرم غـزلخـوانی توأم
یک عـمـر ریـزه‌خـوار فـراوانی تـوأم            من شـانـه‌ام که در کـف سـلـمانی تـوأم

تـا کـه مـرا کــنــیــد طـلا ایـســتــاده‌ام
چون سـرو در مـقـام رضـا ایـسـتاده‌ام

تو کوثری …ز نسل طهورای احمدی            شمس الشموس عالمی و نـور سرمدی
در خاک کفر پـرچـم تـوحـیـد را زدی            عـــلامــه‌ای و عــالــم آل مــحــمـــدی

در مـحـضـر تـو بـا عـلـمـا ایـسـتـاده‌ام
چـون سـرو در مـقـام رضـا ایـستاده‌ام

عشقم دلی ست گرچه سلامم زبانی اَست            پـایم زمـیـنی اَست پـرم آسـمـانی اَست
کامم نـباتی اَست، لـبم زعـفـرانی اَست            کارم خـطا و کار شما مهـربـانی اَست

ردّم مـکـن مـگـو به خـطـا ایـسـتـاده‌ام
چـون سـرو در مـقـام رضا ایـسـتاده‌ام

با تو کویر خشک چنان سبزه زار شد            آهـو ز بـوی پـیـرهـنـت نـافـه دار شـد
هر کـس شـنـیـد نـام تو بی‌اخـتـیار شد            هر کس که دید صحن تو درجا شکار شد

فـهـمـم نـمی‌رسـد که کـجـا ایـسـتـاده‌ام
چون سـرو در مـقـام رضـا ایـسـتاده‌ام

من آمـدم که شاخـه نـبـاتی به من دهی            تـشـنه شدم که آب حـیـاتی به من دهی
تا در مسـیر عـشـق ثـباتی به من دهی            از مـشهـدالـرضات بـراتی به من دهی

امـضا کـنـی تو… کـربـبلا ایـسـتاده‌ام
چون سـرو در مـقـام رضـا ایـسـتاده‌ام

در نـوکـری اگـرچـه کـمـی نامنـظـمـم            یک عـمـر در پـنـاه شـهـنـشـاه عـالمـم
بگذر ز من به خاطر این اشک نم نمم            دل بــیــقــرار رؤیـت مــاه مــحــرمــم

در انــتــظــار مــاه عــزا ایــسـتــاده‌ام
چـون سـرو در مـقـام رضـا ایـستاده‌ام

گـر از حـدیث ابن شـبـیـبت حـسـینی‌ام            مرهـون نـقـل شـیخ مـفـیـد و کُـلـیـنی‌ام
مـمـنــون انـقــلاب امــامِ خـمــیــنـی‌ام            این چـشم‌های خـیـس گـواهان عـینی‌ام

مـن پــای ســیــدالــشـهـدا ایـســتــاده‌ام
چـون سـرو در مـقـام رضا ایـسـتاده‌ام

حالا اجازه هست کمی روضه‌خوان شوم            با بـال روضه راهی بـاغ جـنـان شـوم
پیری سراغـم آید و رنگ خـزان شوم            از دست لطمه سرخ‌تر از زعفران شوم

حـالا کـه بـا صـدای رســا ایـسـتـاده‌ام
چـون سـرو در مـقـام رضا ایـسـتاده‌ام

زینب به نـالـه گـفـت گـلـو را بـیا نـبُر            خون خـداست محض رضای خدا نـبُر
از مـادرش حیا کن و ای بی‌حـیا نـبُـر            از روبـرو نـشد بِــبُـری از قــفـا نـبُــر

خنجـر کـشید شـمر …چـرا ایستاده‌ام؟
چـون سـرو در مـقـام رضـا ایـستاده‌ام